Ode aan het antieke brievenkastje van mama

Of: hoe een erfstuk een tweede leven krijgt vol verfspatten

Brieven, kaarten, een vaste plek in de woonkamer

Er zijn van die meubels die meer zijn dan hout en scharnieren.
Die fluisteren in plaats van spreken.
Dit antieke brievenkastje van mijn mama is er zo een.

Jarenlang stond het op dezelfde plek in haar woonkamer.
Altijd netjes, altijd stijlvol.
Een vaasje erop, een mooie pen erbij.
Hier schreef ze kaarten. Brieven. Liefdevolle krabbels met haar herkenbare handschrift.

Fast forward naar mijn atelier

Fast forward naar nu:
Datzelfde kastje staat… in mijn atelier.
En ja hoor, het zit inmiddels onder de verfspatten.
Niet één. Niet twee. Nee, het heeft een volledige make-over gehad — zonder plan, met passie.

Zou mama daar blij van worden?
Eerlijk is eerlijk: ik vermoed dat ze eerst haar wenkbrauwen optrok.
Maar daarna zachtjes zou glimlachen.
“Als het leeft, dan leeft het ook echt,” hoop ik dat ze zal denken.

Een tweede leven met karakter

Dit kastje had rustig met pensioen kunnen gaan.
In een hoekje. Onder een stolp. Als museumstuk.

Maar nee.
Het is nu mijn sidekick in de creatieve storm.
Tussen doeken, schetsen, bloeiexplosies en powerportretten.
Functioneel, vol karakter en een tikkeltje rebels.
Net als ik.
Net als mama.

Een kijkje in mijn keuken (oftewel: georganiseerde atelierchaos)

Momenteel werk ik aan een nieuwe studie.
Over lef, kleur, vrouwkracht en verbeelding.
En daar staat het kastje — zwijgend, krachtig, beschilderd met herinneringen.

Soms leg ik er een doek op te drogen.
Soms een kop thee.
Soms gewoon mijn hoofd.

Dankjewel mama

Voor het kastje.
Voor alles.
Voor je liefde, je stijl, je zachtheid met pit.

Je bent er nog. In elk penseelstreek.
In elke kleur.
In elk moment van lef.